بررسی حالت فوق العاده و برقراری محدودیت های ضروری در نظام حقوقی ایران با نگاهی به اسناد بین المللی و منطقه ای

این موضوع که ایجاد حالت اضطراری و به تبع آن محدود شدن آزادی ها،امری اجتناب ناپذیر است، منجر به پیش بینی حالت اضطراری در اصل 79 قانون اساسی و در اسناد مهم حقوق بشری مثل ماده 4 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی ، ماده 15 کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و ماده 27 کنوانسیون آمریکایی حقوق بشر ، شده است. در این پایاننامه سعی شده است تا با بحث و بررسی در دو نظام ملی و اسناد فراملی و پرداختن به چگونگی برقراری وضعیت اضطراری و به طور کلی شرح نظام حالت فوق العاده ، نحوه ی حمایت از آزادی ها و در نهایت نوع و میزان اعمال محدودیت بر آنها ، نقاط قوت و ضعف هر نظام و جنبه هایی که نیاز به توجه بیشتر و شفاف سازی و یا حتی قانون گذاری دارد، مشخص شود. پژوهش پیش رو برای ارائه ی تصویری روشن از نظام حالت فوق العاده،در جهت ابهام زدایی و شناخت چالش های موجود در هر دو نظام و مشخص کردن جنبه های مثبت و منفی آنها با هدف به حداقل رساندن سوءاستفاده های احتمالی دولت از حالت اضطراری، گامی هر چند ناچیز برداشته است. در پایاننامه حاضر ابتدا به شفاف ساختن مفاهیمی همچون آزادی های عمومی ، حقوق بنیادین، حالت فوق العاده و برقراری وضعیت اضطراری پرداخته شده است تا به درک موضوع در ادامه ی بحث کمک کند و پس از آن با توجه به اهمیت حمایت از آزادی ها در شرایط اضطراری ، این مسئله در دو نظام ایران و اسناد حقوق بشری مورد بحث قرار گرفته است. در پایان شرایط و ضوابط برقراری محدودیت بر آزادی ها در حالت عادی و همچنین برقراری محدودیت های ضروری درحالت فوق العاده در ایران همچنین معرفی نظام تحدید و تعلیق در اسناد بحث و بررسی شده است.